Ritverslag door Risto Aalto
Het was een van de meest intense weken tot nu toe deze herfst geweest, ja, je moest een hele week werken in 3 dagen proppen om nu donderdagochtend in de Arlanda Express te zitten op weg naar Toscane en een week te fietsen. Het landschap buiten het raam voorbij zien razen terwijl ik langzaam de voorbereidingen voor de reis doorloop... ...fiets schoongemaakt, kettingslot gekocht, nieuwe ketting, accu opgeladen, routes gedownload, wattmeter en computer opnieuw aangesloten, hetzelfde voor de hartslagmeter... ...hmmm, waar heb ik de computer ingepakt?... ...koortsachtig nadenkend over de inpakkosten, de kleding, het gereedschap, de tassen, de fietstas, maar ik kan me met geen mogelijkheid herinneren waar ik de computer heb gelaten... ...Hallo! Ben ik de computer vergeten? Wat nu?
Dag -1, vrijdag, Pisa – Lucca Thor ~60 km
Na de vlucht wordt de fiets in elkaar gezet, is het ontbijt klaar en is het tijd voor een "check-out ride". Ik laat de bende die daar is weten dat ik graag naar Lucca wil fietsen, aangezien ik daar een fietsenwinkel heb gevonden die Wahoo in het assortiment heeft. Ja, ik moest toen een nieuwe fietscomputer kopen en aangezien Wahoo de beste is die ik ken, lag de keuze voor de hand. Gerry deed zijn best om mij aan te moedigen met vrolijke uitroepen… …over alternatieve merken.
We glijden langzaam over mooie... ...of liever gezegd hele mooie onverharde wegen omhoog naar de fietsstad Lucca. Er zijn blijkbaar verschillende professionele wielerclubs die daar trainen tijdens hun "laagseizoen". Lucca is een fantastisch leuk stadje met veel leuke koffietentjes binnen de grote ringmuur. Er is ook een lang en mooi aquaduct uit de Romeinse tijd dat een mooie fietstocht in de schaduw biedt.
Gelukkig hebben we voor mij een nieuwe fietscomputer weten te bemachtigen en daarmee is de week gered. 😊
Dag 0, zaterdag, Pisa tor 65km
Een aantal deelnemers arriveerde op vrijdagavond, pakte de fietsen en nu op zaterdagochtend was het tijd voor de eigenlijke "uitcheckrit". Gerry had zich voorbereid met een redelijke reis naar de zee, die een krappe ronde van 7 mijl opleverde met slechts 110 meter hoogteverschil. Het was precies goed voor mij, want het was iets anders dat ik thuis ook was vergeten... ...training! - Ik had mijn fiets eigenlijk niet meer aangeraakt sinds afgelopen Pasen, toen we in Mallis waren en aan het fietsen waren. Ik was oneindig dankbaar dat ik op deze manier een zachte start kon maken.
Er was echter een kleine groep die tijdens hun cor naar Lucca "The hard way" over de berg wilde gaan. In stilte was ik behoorlijk onder de indruk van de prestatie van die bende en dacht dat dit voor mij maar op één manier kon eindigen. Ik kreeg last van hevige krampen en klopte op elke sectie, ik werd naar de schaamhoek van de bus gestuurd om mijn verloren vorm te zoeken...
...de bus ja, die werd door de week bestuurd door Terje, de fantastische kerel van C-J die er vrolijk voor zorgde dat alle bagageafhandeling, waterdepot en energiedistributie, maar ook fotografie en drone-"piloten" met verve werden afgehandeld. Met die houding en energie zal hij ver komen... Hij heeft op een dag ook de fiets van papa geleend en ons allemaal op de proef gesteld, zelfs zonder dunne bretels, of tubeless trouwens... ...precies dat!
Dag 1, zondag, Pisa – Volterra 120 km 1900 hoogtemeters
Getagged als een hel, nu was het een Bike Gravel Radonnée op klassieke Toscaanse circuits, L'Eroica, Strade Bianchi, Via Francigena enz...! Een heerlijke ochtend, koel, windstil en stil. De Italianen slapen uit en alleen het klikken van onze versnellingen is te horen. Op de dammen langs de rivier de Arno verloopt de reis zonder noemenswaardige inspanningen. Er wordt in verschillende groepen wat over koetjes en kalfjes gepraat en dat is over het algemeen gezellig, terwijl we de bergen op de achtergrond in het noorden hebben en de vlakte aan de andere kant, waartegen de dijk bescherming zal bieden in geval van overstromingen. Het is gemakkelijk, het is grind vermengd met gras. Verbaasde hondenbezitters en af en toe een jogger zijn de enige mensen die we in de vroege ochtenduren tegenkomen.
Na ongeveer de helft van de afstand beginnen we te klimmen. Het wordt zwaar voor ondergetekende. De temperatuur is ook de 25 graden gepasseerd, wat voor ons een beetje ongebruikelijk is. Gedurende de resterende 6 mijl persen we zo'n 1700 meter hoogte in, dat betekent 280 hoogtemeters per mijl, waarvan het einde een klim van zo'n 450 meter biedt. Velen van ons graven diep deze eerste dag op de route, en uiteindelijk, wanneer het begint te schemeren, komen we aan in het dorp Volterra. Nu zijn we eindelijk op weg, moe, blij en dankbaar dat we er zijn.
Dag 2, maandag, Volterra – Siena 75 km 1450 meter hoogte
Vanochtend hebben Riggert en ik besloten om de last wat lichter te maken en een iets gemakkelijkere en rechtere route naar Siena te nemen. In plaats daarvan kozen we voor ca. 10 kilometer asfalt. Wel kregen we via WhatsApp berichten dat het zwaar was geweest tijdens het reguliere traject. De reis kende aanvankelijk een lange klim over grind om daarna in een "jungle/regenwoud" te belanden. De groepen raakten van elkaar gescheiden, raakten een beetje verdwaald en de lunchpauzes kwamen op verschillende plaatsen terecht...
Van mijn kant was het nodig om een dag tussendoor te hebben, om de stijve benen soms wat los te kunnen maken. Tijdens de laatste 3-4 km kregen Riggert en ik de enige spat regen van de week, verkoelend en lekker.
Dag 3, dinsdag, Siena – San Quirco d'Orcia, 67 km 1150 meter hoogte
Omdat veel mensen het ook moeilijk hadden op dag 2, met een late aankomst, had je misschien geen tijd om rond te lopen en de bezienswaardigheden van Siena te bekijken. Maar dat merkten we vanochtend, toen we allemaal de "Nice"-route kozen... vreemd genoeg wilde niemand wat extra calorieën verbranden met de "Moeilijke" of zelfs "Gemiddelde" route.
We passeerden het klassieke plein met het stadhuis en de toren van Siena, de plaats waar elke zomer in augustus de jaarlijkse paardenrace "Palion" wordt gehouden.
Het is nu tijdens dag 3 dat we de routes betreden met de bekende namen, de routes waar we zo naar verlangden. We vinden glooiende landschappen, krijtwitte onverharde wegen, minimaal verkeer, zon en hitte... kan het nog beter?
We houden een iets andere snelheid aan, een paar lekke banden helpen ook om het veld te spreiden. Uiteindelijk fiets ik met de “Dala cluster” richting het hotel. We vechten dapper richting het doel en vinden uiteindelijk een onvergelijkbaar uitzicht op de bergen en valleien ertussen. Er hangt een beetje nevel in de lucht wat bijdraagt aan de sfeer en de zonsondergang op de veranda.
Het wapenfeit van de dag was Mats Aadde die vanwege wat technische problemen met zijn fiets iets later afstapte en daardoor de hele dag alleen richting de finish fietste. Goed gedaan Mats!
Dag 4, woensdag, San Quirco d'Orcia – Siena, 94 km 1900 meter hoogte
O! We zijn bijna halverwege! Het begint tot ons door te dringen dat er ergens een einde komt aan dit prachtige, gefocuste bestaan, ergens daarboven komt het dagelijks leven met wraak op ons af… …maar voor nu zijn we in het paradijs 😊. De route buigt af en we gaan weer noordwaarts richting Siena. We kiezen een paar nieuwe wegen die ons over absoluut fantastische bergen en ravijnen aan beide kanten van de weg voeren. Op deze specifieke dag voel ik me fris en sterk, ik heb wat beginnende schuurplekken aan mijn achterwerk weten te onderdrukken en voel ook dat mijn benen na een laaaaaange pauze weer tot leven zijn gekomen. Ik duw daarom in het begin een beetje door en merk plotseling dat ik bijna alleen ben. Mikael voegt zich bij me en we gaan ervan uit dat de anderen onderweg een paar pauzes hebben genomen. We besluiten langzaam verder te rijden in de hoop dat ze ons inhalen. Hoe dan ook, we rijden al snel Lunch in Aciano binnen, een klein, aangenaam dorpje langs de L'Eroica-route. We zitten even stil, ademen even uit en proberen alles wat we gezien hebben in ons op te nemen. Lunches ja, Italianen schijnen dol te zijn op witbrood... ...in al zijn vormen. Zolang het wit is, is het goed... Pizza, bruschetta en pane voor eten, enzovoort. Vandaag was het bruschetta voor de lunch. Ik had echter het gevoel dat mijn maag eigenlijk geen witbrood meer wilde, maar wat doe je als de voorraad niet zo groot is?
Dus cola, koffie, bruschetta en dan weer op pad.
Ik dacht dat ik Piotr bij me had toen ik vertrok van de lunch. Na een paar bochten in het dorp was hij echter verdwenen en ik dacht dat hij misschien was gestopt om op de anderen te wachten of dat hij in plaats daarvan het asfalt richting Siena had gekozen... We hadden nu een aantal serieuze beklimmingen voor de boeg op het grind tijdens de tweede helft van de dag.
Ongeveer 200 meter hoogte per mijl laat zijn sporen na, zelfs als je je energiek voelt... Het begint iets langzamer te gaan en op ongeveer 11 kilometer word ik gepasseerd door Anders (Lisa). Anders is bergop supersterk en laat mij in het stof achter. Ik begin me een beetje mals te voelen en sla aan het einde een stukje grind over, waardoor, grappig genoeg, blijkt dat Lisa-Anders me in de laatste 3,5 kilometer daadwerkelijk drie keer passeert.
De uitdaging van het stuk zal een kleine HAB zijn op km 84-85, die van mijn kant door een doornig struikgewas en "Jungle" leidt waar een kapmes het juiste gereedschap zou zijn geweest. Moe maar voldaan kom ik eindelijk weer aan in Siena.
Dag 5, donderdag, Siena - Poggibonsi, 73 km 1300 hoogtemeters
We worden wakker voor weer een prachtige dag in Italië, Toscane levert zowel weer, landschap als grind op de ranglijst. Eigenlijk bedraagt de afstand van Siena naar Poggibonsi iets minder dan vijf kilometer, maar Gerry had prachtige wegen verkend die zowel uitdaging als plezier boden. Ik denk dat iemand zich misschien een beetje saai begon te voelen door het dagprogramma en voor wat meer asfalt koos. Een paar anderen hadden wat problemen met hun fietsen.
Het is absoluut verbazingwekkend hoeveel klappen dit type fiets kan hebben. Ik bedoel, ik ben niet de lichtste persoon van het stel, maar het enige wat ik heb meegemaakt was dat ik onderweg drie keer mijn achterband moest oppompen, die had een beetje babypunk... ...dat is alles! -Je kunt onverharde wegen bombarderen die aan het eind in steenslag veranderen, of in onverwachte, enorme "wasborden" op een afdaling met 35-40 knopen terechtkomen en toch de situatie onder controle houden.
Uiteindelijk belandde ik na 8,8 kilometer in een leuk dorpje in de Chianti-wijk genaamd Castellina in Chianti en sloot me aan bij de Dala-groep voor een heerlijke lunch. Bij het vertrek uit Castellina raakte een van de bendeleden lek en na een tijdje besloot ik verder te rijden, omdat het erop leek dat de samenwerking tussen de drie goed was geoefend tijdens het vervangen van de slangen.
De afdaling met het wazige uitzicht vanaf Castellina en ook de grindweg die volgde, bewaar ik in mijn geheugen voor koude winterdagen op de draaiende pas.
Dag 6, vrijdag, Poggibonsi – Cecina, 89km 1200 hoogtemeters
De dag begint met een rustig en mooi stuk over een oude spoordijk, dat eindigt met een lange asfaltklim naar de koffiepauze van vandaag. Het is 's ochtends een beetje bewolkt en terwijl we omhoog klimmen, komen we in de wolken zelf terecht. Het is vochtig en de dauwdruppels plakken als kleine pareltjes aan onze armen. Na een tijdje heeft de zon de lage wolken weggebrand en stijgt de temperatuur snel. Een snelle kop koffie boven op de top wordt gevolgd door een prachtig landschap, totdat we linksaf slaan om het prachtige grind op te gaan. Enkele van de mooiste uitzichten van de tocht komen op ons af en we rijden tussen de wijngaarden door. In de verte zien we een paar pittige grindklimpartijen die dreigend naderen, maar het blijkt dat de weg op het laatste moment is afgeweken. Ik denk dat Fredrik een extra afslag heeft genomen op een van deze hellingen... Hulde, Fredrik!
Er waren echter ook enkele echte beenbrekers voor mij. Eén van de beklimmingen van vandaag eindigde met een finish op het 18%-veld.
Hoe dan ook, de ervaring van vandaag was een beetje een jungle om te doorkruisen met vervaagde delen van het pad en een rotsachtige afdaling die volledige concentratie vereiste. Terje kwam en ontmoette elkaar van de andere kant. Het terrein was soms zo moeilijk dat hij dacht dat hij de verkeerde kant op reed. Het was een leuke pauze bij de auto om water te tanken. De lunch doemde op en we vervolgden daar op asfalt.
Toen we dichter bij de zee kwamen, was het een onvergelijkbaar mooie rit in een dennenbospark, de laatste kilometers vóór het hotel en het verkoelende bad in de Middellandse Zee,
Dag 7, zaterdag, Cecina – Pisa, 79 km c:a 500? hoogte meter
Laatste dag! We hoefden vandaag maar één "heuveltje" te nemen... veel vermoeide benen en een klein foutje in het kaartmateriaal zorgden ervoor dat niet alle heuvels van tevoren volledig zichtbaar waren. Op een van die steile "verrassingsheuvels" werden we opgewacht door een kudde schapen die door een man in een Fiat Uno over de weg werd gedreven. De schapen leken gestrest en vroegen zich af of ze het veld in moesten gaan in plaats van ons op de weg te ontmoeten. We maakten vriendelijk plaats en lieten zowel de schapen als de boer in de auto passeren.
Ik maakte een paar foto's met mijn telefoon en stond op het punt hem weer weg te leggen toen ik Piotr iets verderop hoorde vloeken. Ik keek naar hem op en vroeg me af wat er aan de hand was. Hij zwaaide wild en zette een paar rennende stappen... ...dat was ongeveer op hetzelfde moment dat ik de eerste pijn voelde. Het deed pijn in mijn billen, achter in mijn hoofd onder mijn helm, in mijn enkels...
…toen ik besefte wat het was. Ik werd omringd door boze bijen die de schapen waarschijnlijk uit een nest in de grond hadden verjaagd. Ik begon ook te zwaaien: Wat kan ik doen? Stop en probeer ze weg te zwaaien of ren weg en laat ze breien. Ik begon zo goed als ik kon te rennen en zwaaien. Scheurde mijn helm af om de bijen te verwijderen die mijn hoofd staken. Zwaaide langs de enkels waar verschillende bijen hun uiterste best deden om de sokken te doorboren.
Ik telde daarna negen happen toen ik een paar honderd meter van de schapen en de zwerm bijen stopte. Ik had wat antihistaminica in mijn noodtas die ik altijd meeneem tijdens mijn fietstochten. Snel 2 tabletten gepakt en hoopte dat ik niet meer reacties zou krijgen dan de kleine zwellingen en pijn die ik nu voelde.
Ik fietste verder en kwam op een grotere weg uit. Ik dacht dat als ik een grotere reactie krijg, het waarschijnlijk beter is om op drukkere wegen te rijden. Na een tijdje haalde ik Riggert en Ricardo in. Ricardo voelde zich wat lomp en wilde de afstand wat inkorten en Riggert was het skimmen ook beu, dus besloten we dat we het laatste stuk Asphalt richting Pisa zouden nemen. Het beviel mij perfect omdat ik nog steeds veel pijn had van de steek. Elke steek voelde als een open wond waar iemand een zoutvaatje had geleegd of zelfs wat sap van een chilivrucht had ingewreven.
Er was deze dag geen lunch onderweg, meer dan een kleine snelle koffie. Daarna was er een stukje asfalttempo voor 3 personen richting de scheve toren.
Een onvergetelijke week kwam ten einde. Onze lieve deelnemers vertrokken de komende 24 uur naar verschillende vluchten en andere transporten. Vele prachtige herinneringen en avonturen om nooit te vergeten. Ik weet dat ik er veel heb gemist, maar ik hoop dat een aantal van de bovenstaande dingen ons kunnen helpen herinneren
Een speciale lof gaat naar Terje die het allemaal mogelijk heeft gemaakt!! Niet makkelijk om een stel oude mannen, met uiteenlopende behoeften en wensen, te managen 😊
De tour als film.
Arrividerci Toscana !//inzain.bike/INZAIN.gravel/INZAIN Toscana
/Risto/Gerry/CJ
