INZAIN fietsavonturen

Ritverslag door Risto Aalto

Het was een van de meest intense weken tot nu toe in de herfst, ja, je moest in 3 dagen een hele week werken om nu donderdagochtend met de Arlanda Express op weg naar Toscane te zijn en een weekje fietsen. Ik kijk hoe het landschap buiten het raam voorbij raast terwijl ik langzaam de voorbereidingen voor de reis doorneem… …de fiets schoongemaakt, een kettingslot gekocht, een nieuwe ketting, batterijen opgeladen, routes gedownload, de wattmeter en computer opnieuw aangesloten, hetzelfde voor de hartslagmeter … …hmmm, waar heb ik de computer neergezet?… …koortsachtig nadenkend over de rugzak, de kleding, het gereedschap, de tassen, de fietstas, maar ik kan me niet herinneren waar ik de computer heb neergezet… …Hel-e! Ben ik de computer vergeten? Wat ben ik nu aan het doen?

Dag -1, vrijdag, Pisa – Lucca Thor ~60 km

Na de vlucht wordt de fiets in elkaar gezet, is het ontbijt klaar en is het tijd voor een "check-out ride". Ik laat de bende die daar is weten dat ik graag naar Lucca wil fietsen, aangezien ik daar een fietsenwinkel heb gevonden die Wahoo in het assortiment heeft. Ja, ik moest toen een nieuwe fietscomputer kopen en aangezien Wahoo de beste is die ik ken, lag de keuze voor de hand. Gerry deed zijn best om mij aan te moedigen met vrolijke uitroepen… …over alternatieve merken.

We glijden langzaam over mooie... ...of liever gezegd hele mooie onverharde wegen omhoog naar de fietsstad Lucca. Er zijn blijkbaar verschillende professionele wielerclubs die daar trainen tijdens hun "laagseizoen". Lucca is een fantastisch leuk stadje met veel leuke koffietentjes binnen de grote ringmuur. Er is ook een lang en mooi aquaduct uit de Romeinse tijd dat een mooie fietstocht in de schaduw biedt. 

Gelukkig hebben we voor mij een nieuwe fietscomputer weten te bemachtigen en daarmee is de week gered. 😊

Dag 0, zaterdag, Pisa tor 65km

Een aantal deelnemers arriveerde op vrijdagavond, pakte de fietsen en nu op zaterdagochtend was het tijd voor de eigenlijke "uitcheckrit". Gerry had zich voorbereid met een redelijke reis naar de zee, die een krappe ronde van 7 mijl opleverde met slechts 110 meter hoogteverschil. Het was precies goed voor mij, want het was iets anders dat ik thuis ook was vergeten... ...training! - Ik had mijn fiets eigenlijk niet meer aangeraakt sinds afgelopen Pasen, toen we in Mallis waren en aan het fietsen waren. Ik was oneindig dankbaar dat ik op deze manier een zachte start kon maken. 

Er was echter een kleine groep die tijdens hun cor naar Lucca "The hard way" over de berg wilde gaan. In stilte was ik behoorlijk onder de indruk van de prestatie van die bende en dacht dat dit voor mij maar op één manier kon eindigen. Ik kreeg last van hevige krampen en klopte op elke sectie, ik werd naar de schaamhoek van de bus gestuurd om mijn verloren vorm te zoeken... 

...de bus ja, die werd door de week bestuurd door Terje, de fantastische kerel van C-J die er vrolijk voor zorgde dat alle bagageafhandeling, waterdepot en energiedistributie, maar ook fotografie en drone-"piloten" met verve werden afgehandeld. Met die houding en energie zal hij ver komen... Hij heeft op een dag ook de fiets van papa geleend en ons allemaal op de proef gesteld, zelfs zonder dunne bretels, of tubeless trouwens... ...precies dat!

Dag 1, zondag, Pisa – Volterra 120 km 1900 hoogtemeters

Getagged als een hel, nu was het een Bike Gravel Radonnée op klassieke Toscaanse circuits, L'Eroica, Strade Bianchi, Via Francigena enz...! Een heerlijke ochtend, koel, windstil en stil. De Italianen slapen uit en alleen het klikken van onze versnellingen is te horen. Op de dammen langs de rivier de Arno verloopt de reis zonder noemenswaardige inspanningen. Er wordt in verschillende groepen wat over koetjes en kalfjes gepraat en dat is over het algemeen gezellig, terwijl we de bergen op de achtergrond in het noorden hebben en de vlakte aan de andere kant, waartegen de dijk bescherming zal bieden in geval van overstromingen. Het is gemakkelijk, het is grind vermengd met gras. Verbaasde hondenbezitters en af en toe een jogger zijn de enige mensen die we in de vroege ochtenduren tegenkomen. 

Na ongeveer de helft van de afstand beginnen we te klimmen. Het wordt zwaar voor ondergetekende. De temperatuur is ook de 25 graden gepasseerd, wat voor ons een beetje ongebruikelijk is. Gedurende de resterende 6 mijl persen we zo'n 1700 meter hoogte in, dat betekent 280 hoogtemeters per mijl, waarvan het einde een klim van ca. 450 meter biedt. Velen van ons graven diep deze eerste dag op de route, en als de duisternis eindelijk begint te vallen, komen we aan in het dorp Volterra. Nu zijn we eindelijk aan de slag, moe, blij en dankbaar dat we zijn aangekomen.

Dag 2, maandag, Volterra – Siena 75 km 1450 meter hoogte

Vanochtend hebben Riggert en ik besloten om de last wat lichter te maken en een iets gemakkelijkere en rechtere route naar Siena te nemen. In plaats daarvan kozen we voor ca. 10 kilometer asfalt. Wel kregen we via WhatsApp berichten dat het zwaar was geweest tijdens het reguliere traject. De reis kende aanvankelijk een lange klim over grind om daarna in een "jungle/regenwoud" te belanden. De groepen raakten van elkaar gescheiden, raakten een beetje verdwaald en de lunchpauzes kwamen op verschillende plaatsen terecht...

Van mijn kant was het nodig om een dag tussendoor te hebben, om de stijve benen soms wat los te kunnen maken. Tijdens de laatste 3-4 km kregen Riggert en ik de enige spat regen van de week, verkoelend en lekker.

Dag 3, dinsdag, Siena – San Quirco d'Orcia, 67 km 1150 meter hoogte

Omdat velen het ook moeilijk hadden met dag 2, omdat ze te laat kwamen, had je misschien geen tijd om rond te lopen en wat bezienswaardigheden in Siena te bekijken. Dat is tenminste wat we vanochtend hebben mogen ervaren toen we allemaal de "Leuke" route voor vandaag kozen... ...vreemd genoeg wilde niemand wat extra calorieën verbranden met de "Harde" of zelfs de "Medium" route.

We passeerden het klassieke plein met het stadhuis en de toren van Siena, de plaats waar elke zomer in augustus de jaarlijkse paardenrace "Palion" wordt gehouden.

Het is nu tijdens dag 3 dat we de routes betreden met de bekende namen, de routes waar we zo naar verlangden. We vinden glooiende landschappen, krijtwitte onverharde wegen, minimaal verkeer, zon en hitte... kan het nog beter? 

We houden een iets andere snelheid aan, een paar lekke banden helpen ook om het veld te spreiden. Uiteindelijk fiets ik met de “Dala cluster” richting het hotel. We vechten dapper richting het doel en vinden uiteindelijk een onvergelijkbaar uitzicht op de bergen en valleien ertussen. Er hangt een beetje nevel in de lucht wat bijdraagt aan de sfeer en de zonsondergang op de veranda. 

Het wapenfeit van de dag was Mats Aadde die vanwege wat technische problemen met zijn fiets iets later afstapte en daardoor de hele dag alleen richting de finish fietste. Goed gedaan Mats!

Dag 4, woensdag, San Quirco d'Orcia – Siena, 94 km 1900 meter hoogte

Oh! We zijn bijna over de helft! Het begint bij ons deelnemers door te dringen dat er ergens een einde komt aan dit prachtige gefocuste bestaan, ergens verderop, het leven van alledag met grote sprongen op ons afkomt... ...maar voorlopig zijn we in het paradijs 😊. De route draait en we gaan weer noordwaarts richting Siena. We kiezen een aantal nieuwe wegen die ons over absoluut fantastische bergen en ravijnen aan beide kanten van de weg voeren. Op deze specifieke dag voel ik me energiek en sterk, ik ben erin geslaagd om wat beginnende wrijving aan de achterkant te bestrijden en heb ook het gevoel dat de benen na een zeer lange pauze tot leven zijn gekomen. Ik sleep daarom in het begin een beetje door en merk opeens dat ik de volgende keer alleen ben. Mikael komt mee en we gaan ervan uit dat de anderen onderweg een paar pauzes hebben genomen. We besluiten langzaam verder te rijden, in de hoop dat ze ons inhalen. Hoe dan ook, we lunchen al snel in Aciano, een leuk dorpje langs de L'Eroica-route. Zit en ademt een tijdje en probeert alles wat we hebben gezien in zich op te nemen. Lunches Nou, het lijkt erop dat Italianen dol zijn op witbrood... ...in al zijn vormen. Zolang het wit is, is het goed... Pizza, Bruschetta en Pane voor de maaltijd etc. Vandaag was het een Bruschetta voor de lunch. Ik voelde echter dat mijn maag niet echt meer witbrood meer wilde, maar wat doe je als het aanbod niet zo groot is?

Dus cola, koffie, bruschetta en dan weer op pad. 

Ik dacht dat ik Piotr bij me had toen ik vertrok van de lunch. Na een paar bochten in het dorp was hij echter verdwenen en ik dacht dat hij misschien was gestopt om op de anderen te wachten of dat hij in plaats daarvan het asfalt richting Siena had gekozen... We hadden nu een aantal serieuze beklimmingen voor de boeg op het grind tijdens de tweede helft van de dag.

Ongeveer 200 meter hoogte per mijl laat zijn sporen na, zelfs als je je energiek voelt... Het begint iets langzamer te gaan en op ongeveer 11 kilometer word ik gepasseerd door Anders (Lisa). Anders is bergop supersterk en laat mij in het stof achter. Ik begin me een beetje mals te voelen en sla aan het einde een stukje grind over, en daarom blijkt grappig genoeg dat Lisa-Anders me in de laatste 2,5 kilometer eigenlijk drie keer passeert. 

De uitdaging van het stuk zal een kleine HAB zijn op km 84-85, die van mijn kant door een doornig struikgewas en "Jungle" leidt waar een kapmes het juiste gereedschap zou zijn geweest. Moe maar voldaan kom ik eindelijk weer aan in Siena. 

Dag 5, donderdag, Siena - Poggibonsi, 73 km 1300 hoogtemeters

We worden wakker voor weer een prachtige dag in Italië, Toscane levert zowel weer, landschap als grind op de ranglijst. Eigenlijk bedraagt de afstand van Siena naar Poggibonsi iets minder dan vijf kilometer, maar Gerry had prachtige wegen verkend die zowel uitdaging als plezier boden. Ik denk dat iemand zich misschien een beetje saai begon te voelen door het dagprogramma en voor wat meer asfalt heeft gekozen. Een paar anderen hadden wat problemen met hun fietsen. 

Het is absoluut verbazingwekkend hoeveel klappen dit type fiets kan hebben. Ik bedoel, ik ben niet de lichtste persoon van het stel, maar het enige wat ik heb meegemaakt was dat ik onderweg drie keer mijn achterband moest oppompen, die had een beetje babypunk... ...dat is alles! -Je kunt onverharde wegen bombarderen die aan het einde in steenslag veranderen, of eindigen in onverwachte, enorme "wasborden" op een afdaling met 35-40 knopen en toch de situatie onder controle houden.

Uiteindelijk belandde ik na 8,8 kilometer in een leuk dorpje in de Chianti-wijk genaamd Castellina in Chianti en sloot me aan bij de Dala-groep voor een heerlijke lunch. Bij het vertrek uit Castellina raakte een van de bendeleden lek en na een tijdje besloot ik verder te rijden, omdat het erop leek dat de samenwerking tussen de drie goed was geoefend tijdens het vervangen van de slangen. 

De afdaling met het wazige uitzicht vanaf Castellina en ook de grindweg die volgde, bewaar ik in mijn geheugen voor koude winterdagen op de draaiende pas.

Dag 6, vrijdag, Poggibonsi – Cecina, 89km 1200 hoogtemeters

De dag begint met een vlot en mooi stuk over een oude dijk die eindigt in een lange asfaltklim naar de koffie van vandaag. Het is 's ochtends een beetje bewolkt en als we naar boven klimmen, komen we in de wolk zelf terecht. Het is vochtig en de dauwdruppels blijven als pareltjes op de armen plakken. Na een tijdje heeft de zon de lage bewolking weggebrand en loopt de temperatuur snel op. Een snelle koffie op de top wordt gevolgd door een prachtig landschap totdat we linksaf slaan en het prachtige grind opgaan. Enkele van de mooiste uitzichten van de reis ontmoeten ons en we varen tussen de wijngaarden. In de verte zien we enkele lastige grindklimmetjes dreigend naderen, maar de weg blijkt op het laatste moment af te slaan. Denk dat Fredrik een extra bocht heeft gemaakt op een van die bergopwaarts... Een pluim, Fredrik! 

Er waren echter ook enkele echte beenbrekers voor mij. Eén van de beklimmingen van vandaag eindigde met een finish op het 18%-veld. 

Hoe dan ook, de ervaring van vandaag was een beetje een jungle om door te trekken, met vervaagde delen van het pad en een rotsachtige afdaling die volledige concentratie vereiste. Terje kwam en ontmoette elkaar van de andere kant. Het terrein was soms zo moeilijk dat hij dacht dat hij de verkeerde kant op reed. Het was een leuke pauze bij de auto om water te tanken. De lunch doemde op en we vervolgden daar op asfalt. 

Toen we dichter bij de zee kwamen, was het een onvergelijkbaar mooie rit in een dennenbospark, de laatste kilometers vóór het hotel en het verkoelende bad in de Middellandse Zee, 

Dag 7, zaterdag, Cecina – Pisa, 79 km c:a 500? hoogte meter

De laatste dag! We moesten vandaag alleen een "klein heuveltje" passeren... veel vermoeide benen en enkele fouten in het kaartmateriaal zorgden ervoor dat niet alle pistes op voorhand volledig zichtbaar waren. In een van deze steile "verrassingsheuvels" werden we opgewacht door een kudde schapen die over de weg werd gedreven door een man in een Fiat Uno. De schapen leken gestrest en vroegen zich af of ze het veld in moesten gaan in plaats van ons onderweg tegen te komen. We maakten zo vriendelijk plaats en lieten zowel de schapen als de boer in de auto passeren.

Ik maakte een paar foto's met mijn telefoon en wilde hem net weer opbergen toen ik Piotr even verderop hoorde vloeken. Ik keek naar hem op en vroeg me af wat er was gebeurd. Hij zwaaide op volle snelheid en deed een paar rennende stappen... ...het was rond dezelfde tijd dat ik de eerste pijn voelde. Het deed pijn in de billen, in de achterkant van het hoofd onder de helm, op de enkels... 

…toen ik besefte wat het was. Ik werd omringd door boze bijen die de schapen waarschijnlijk uit een nest in de grond hadden verjaagd. Ik begon ook te zwaaien: Wat kan ik doen? Stop en probeer ze weg te zwaaien of ren weg en laat ze breien. Ik begon zo goed als ik kon te rennen en zwaaien. Scheurde mijn helm af om de bijen te verwijderen die mijn hoofd staken. Zwaaide langs de enkels waar verschillende bijen hun uiterste best deden om de sokken te doorboren.  

Ik telde daarna negen happen toen ik een paar honderd meter van de schapen en de zwerm bijen stopte. Ik had wat antihistaminica in mijn noodtas die ik altijd meeneem tijdens mijn fietstochten. Snel 2 tabletten gepakt en hoopte dat ik niet meer reacties zou krijgen dan de kleine zwellingen en pijn die ik nu voelde. 

Ik fietste verder en kwam op een grotere weg uit. Ik dacht dat als ik een grotere reactie krijg, het waarschijnlijk beter is om op drukkere wegen te rijden. Na een tijdje haalde ik Riggert en Ricardo in. Ricardo voelde zich wat lomp en wilde de afstand wat inkorten en Riggert was het skimmen ook beu, dus besloten we dat we het laatste stuk Asphalt richting Pisa zouden nemen. Het beviel mij uitstekend, aangezien ik nog steeds veel pijn had van de steek. Elke steek voelde als een open wond waar iemand een zoutvaatje had geleegd of zelfs wat sap van een chilivrucht had ingewreven.

Er was deze dag geen lunch onderweg, meer dan een kleine snelle koffie. Daarna was er een stukje asfalttempo voor 3 personen richting de scheve toren.

Een onvergetelijke week kwam ten einde. Onze lieve deelnemers vertrokken de komende 24 uur naar verschillende vluchten en andere transporten. Vele prachtige herinneringen en avonturen om nooit te vergeten. Ik weet dat ik er veel heb gemist, maar ik hoop dat een aantal van de bovenstaande dingen ons kunnen helpen herinneren

Een speciale lof gaat naar Terje die het allemaal mogelijk heeft gemaakt!! Niet makkelijk om een stel oude mannen, met uiteenlopende behoeften en wensen, te managen 😊

De tour als film.

Arrividerci Toscana !//inzain.bike/INZAIN.gravel/INZAIN Toscana

/Risto/Gerry/CJ